Zwangerschapscravings – hoe voelt dat?

Zwangerschapscravings is nu echt iets wat me elke dag bezig houdt. Niet vrijwillig, je wordt gedwongen als zwangere. Ik in elk geval wel. Wat nu volgt is niet een heel verhaal over technische zaken, maar ik dacht, laat ik eens uitleggen hoe die cravings werken, gevoelsmatig. Voor mij. En wellicht voor anderen. Praktisch gezien dan hè, ik heb geen idee van lichamelijke processen e.d. Iets fluistert me: hormoooonen 😉 In het algemeen wordt gezegd dat je als zwangere nog duidelijker aanvoelt wat je lichaam nodig heeft (of tekort komt) qua voedingsstoffen en dan gaat het daarnaar craven. Jammer alleen dat je soms kunt craven naar ongezonde – niet voedzame – maaltijden. Dat is dan weer een beetje gek.

Zwangerschapscravings vs. sugar cravings

Toen ik nog nooit zwanger was geweest, vond ik die cravings namelijk maar moeilijk te begrijpen. Ik zag het een beetje als de sugar cravings. Ook die zijn voor iedereen weer anders, maar bij mij waren die niet zo ontzettend sterk. Dus wanneer ik aan cravings dacht, dacht ik daaraan, en ja, zo boeiend zijn die toch ook weer niet? Waarom doen die zwangeren zo moeilijk?

Ik móét dat eten

Daarnaast vergeet je ze zelfs wanneer je bevallen bent, die cravings. Het stabiliseert allemaal, je hebt wel extra trek wanneer je borstvoeding geeft, maar geen bizarre cravings meer. Althans, ik niet. Persoonlijk heb ik geen last van bizarre cravings als in – hele rare dingen eten. Dat bedoel ik niet met bizar. Het bizarre van het geheel vind ik de hardnekkigheid waarmee je een bepaald iets wilt (moet) eten. Het is superirritant. Als je eenmaal iets in je hoofd hebt wat er ’s avonds bijvoorbeeld op het menu moet komen te staan, dan kan ik ook alleen daar nog maar aan denken.

Mijn craving gevecht

Het gaat ongeveer zo (in mijn zwangere brein):
Wat zullen we vanavond eten?
Spaghetti? – nee, ik word misselijk, blegh
Noedels? – nee, ik word misselijk, blegh
Iets simpels? Een omelet – ei??? O nee, ik word misselijk, blegh
Soep? – nee, ik word misselijk, blegh
Ovenschotel? – nee, ik word misselijk, blegh
Ok – waar heb ik zin in?
Rijstwafels met leverkaas. Dat wil ik. NU.
Ja, maar dat kan niet. Dat is niet gezond.
Wat nog meer?
Rijstwafels met gekookte worst. NU.
Ook niet gezond, nee. Een smoothie misschien?
Nee, ik word misselijk, blegh. Echt hoor, ik ga zo naar de wc om over te geven als ik dat drink…
Ok, misschien iets gezonds ongezonds, een zelfgebakken appeltaart ofzo?
Nee, ik word misselijk, blegh. Rijstwafels met bewerkte, vieze, niet-bio worst wil ik.
Ok. Of die kant-en-klare lasagne van de Lidl.

Misselijk

Ik word niet echt enthousiast van dit soort gedachtenspinsels. Ik vind het irritant. Ik wil graag gezonde dingen eten, maar zodra ik denk aan een smoothie, word ik heel erg misselijk. En als ik het dan toch maak en drink, steeds misselijker wordende tijdens het proces, en ik drink het, dan moet ik echt gaan liggen. Omdat ik –uhu- misselijk ben.

Het zijn hele serieuze gevoelens 😉

Zwangerschapscravings zijn een serieuze zaak. Gelukkig is het bij mij niet 9 maanden lang non-stop (hoop ik), maar ze zijn niet te onderschatten, wanneer ze er zijn. Ze zorgen ervoor dat je een bepaald iets echt moet eten, en de rest blijkt misselijkmakend te zijn bij alleen een gedachte. Gelukkig maken mijn hormonen een uitzondering. Fruit. Fruit is altijd goed. Zoals ik al zei. Ik wil gezond eten.

Slik.

ps. Dit stuk heb ik eerder geschreven, inmiddels ben ik cravingvrij en misselijkheidsvrij, gelukkig 🙂 In principe was ik er al voor de drie maanden grens mee klaar, en in een vervolgblog vertel ik graag hoe ik dat heb gedaan. Het kan toevallig zijn, maar hee, je wilt toch alles uitproberen wanneer je midden in je craving/misselijkheidsfase zit 🙂